Mavi At Fotoğraf Topluluğu

 

 

Şizofreni Hastaları ve Yakınları Dayanışma Derneği’ne gelerek bizlere fotoğraf çekmekle ilgili kapsamlı bilgiler vermeye ve fotoğraf çekmeye bizi davet eden Fazlı Öztürk ile çalışmaya başladık. Yıllar içinde derslerimiz, gezilerimiz ve sergi hazırlıklarımız bizleri öyle çok mutlu etti ki kendimizi Mavi At Fotoğraf Topluluğu olarak adlandırdık. Şu ana dek üç sergi açtık: Sonbahar, Biz Şizofreniz ve Anraç…

Sonbahar sergisi ilk sergimizdi ve serginin temasını Asuman Kuzlu önermişti. Toplum ve Şizofreni Sempozyumu 2012 yılında ilk kez gerçekleştiğinde ilk sergimizi Çankaya Belediyesi Çağdaş Sanatlar Merkezi’nde açtık. Bu sergi  her birimiz için heyecan verici bir gelişmeydi. Daha sonra  Çağdaş Sanatlar Merkezi’nde Biz Şizofreniz sergisini açtık.

Mavi At Fotoğraf Topluluğu’na  Fazlı Hoca’nın arkadaşları, öğrencileri de katıldılar. Topluluk olarak sadece fotoğraf çekmeyi amaçlamıyorduk, hayata dair konuşuyor, sunumlar izliyor, Ankara’da açılan sergilere katılıyor ve kedilere yuva yapıyorduk birlikte. Okuduğumuz kitapları, yazdığımız şiirleri birbirimizle paylaşıyor ve toplantılarımızda birbirimizi can kulağı ile dinliyorduk.

2019 yılında üçüncü sergimiz olan Anraç’ı açtık. Uluslararası Toplum ve Şizofreni Kongresi’nde açılan sergimiz hakkında yazdığım yazımı paylaşıyorum:

 

ANRAÇ MI?

         

"[...] gerçekliğin insan yaşayışında ne kadar az yer tuttuğunu [...]"

Uzun Sürmüş Bir Günün Akşamı

Bilge Karasu

 

Yıllar yıllar önce bir gün Fazlı Öztürk derneğe geldi ve hep birlikte oturup fotoğraf hakkında konuşmaya başladık. Derneğe gelirken elleri hep doluydu; bazen şarj aleti bazen fotoğraf makineleri bazen de kestane veya patlamış mısır ile gelirken yüzündeki kararlılık, yüreğindeki ferahlık bizlere yansıyor, sohbetlerimizi her hafta daha çok özlüyorduk. Bir gün dedi ki böyle konuşmak güzel ama bir gün hep birlikte fotoğraf çekmeye gidelim. Yaz kış demeden parklara gittik, ilkbaharda çilek yedik, sonbaharı Asuman arkadaşımızın önerisiyle ilk sergimizin konusu haline getirdik. Fotoğraf dersi değildi bu, daha öte, daha güzel, daha anlamlı bir buluşmaydı. Sergilerimizin ikincisi Biz Şizofreniz gerçekleşirken kendimize inanamadık. Fotoğraf dersleri için Mavi At Kafe’de buluşmaya başladık. Yaratıcılıktan, sanat akımlarından ve sanatın hayatla bağından konuştuk. Fotoğraf çekme eylemi bir süre sonra makinesiz de gerçekleşmeye başladı.

Sahiden nedir bir fotoğraf? Sahiden nedir kadraj? Sahiden nedir kapılmak, vurulmak, yaralanmak? Neden bazı fotoğraflar çok iz bırakır bizde, neden delip geçer içimizi? Sorular, sorular, sorular… Fazlı Hoca gelecek mi? Bu hafta fotoğraf var mı? Ben makinemi getiremedim. Yansıma mı çekecektim? Benim konum ne olacak? Sorular, sorular, sorular…Soruları sevdik.

Ve bir gün yeniden çalışmaya başladık. Melih Cevdet Anday’ın Rahatı Kaçan Ağaç şiirinden esinlendik. Rahatımız kaçtı, huzursuz olduk ve zaman zaman fotoğraf çekmeyi bıraktık. Fazlı Hoca geldi; elinde Richard Bach’ın Martı kitabı, onu okudu bize ve siz olsaydınız ne düşünürdünüz dedi. Fotoğrafı unuttuk, yaşamdan konuştuk. Ve bir gün yeniden şarj etme gücü bulduk makinemizi, dışarı çıktık ve deklanşöre bastık. Bu çok heyecanlıydı.

Gökte aradığımız güneşi yerde tebeşirle çizilmiş buluyor ve deklanşöre basıyorduk. Fotoğraf çekmiyorduk sanki… An somut ve özel bir hale geliyordu. Anı durdurup “işte tam da bu” diyorduk. Anda tutulduğumuz ve o anı belirgin kıldığımız bir araçtı fotoğraf makinesi. İşte bu yüzden bu sergi bizim için ANRAÇ…

Hissettiklerimize, dönüştürdüklerimize ve durgunluklarımıza saygı duyan Fazlı Hoca’ya ve fotoğraf derslerinde emeği geçen her arkadaşımıza ve Şizofreni Dernekleri Federasyonu’na teşekkürler…

 

Yasemin Şenyurt

2019

Ankara